İngilizce’deki tabiriyle ‘get stuck in…’ yani sıkışma yaşadığımız anlar olur. Aslında güzel bir şey bu, biliyor musunuz? ‘Neden?’ sorusunu sorduğunda, insan kendini keşfediyor ve bunun da bir sınırı yok…
Uzatmadan konuya girmek istiyorum. Bir ağabeyimin -ruh halime göre filmler öneren, ki bu aralar fazla film izleyemesem de, halimden anlayan- tavsiyesi üzerine sadece Rocky I’i izleyecektim.
Ne mi oldu? Bir hafta olmadan seriyi bitiriverdim ve anlamlı olduğunu düşündüğüm diyalogları -tabii ki bir şekilde yaşamımıza uyarlayarak- arşivledim. “Şu sonuca vardım” diyemem tabii, süreç odaklı olmak olasılıkları daha da artırmak üzere kurulmuştur bazen, ama anlamlı olduğunu düşündüklerimi kendi yorumlarımla sizlerle paylaşmak istedim.
Rocky Mighty Mick’s‘de Mickey’nin sözlerine daha fazla dayanamaz ve:
“Buraya altı yıldır geliyorum ve sen beni hep aşağılıyorsun. Neden?” sorusuyla başlayan tartışmada “Çünkü iyi bir boksör olacak yeteneğin var. Ve sen bunun yerine, ikinci sınıf ucuz bir tefeci için bacak kırıyorsun.” cevabını alır.
Dolaylı yoldan atıfta bulunulma hissiyatına kapıldım. Üzerime alınmadım, desem yalan söylemiş olurum.
Velhasılıkelam, buradan çıkaracağımız sonuç şudur ki, “en iyi olduğumuz şeyi yapmak zorundayız” (do your best!)
Arkasından içimizde yaşayan bahanelerimizin bir benzeri olarak:
“Hayatımı kazanıyorum.” a cevap olarak “Hayatını harcıyorsun.” yanıtı gecikmez.
Rocky bir yönden haklıdır fakat, otuz yaşından sonra kaybedecek zaman yoktur, hatta yirmilerde bile…
Rocky bir fırsat yakalamıştır tanınmak için ve bunun için menajerlik yapmak istemeye gelen Mickey’le tartışma alevlenmiştir:
Rocky “On yıl önce yardımına ihtiyacım vardı. Bana asla yardım etmedin. Umursamadın.” Mick her zamanki tavırlarıyla “Evet, yardım isteseydin… yani, yardıma ihtiyacın varsa, neden bana söylemedin, evlat?”
O anın aparkatı gelir: “Söyledim, ama sen duymak istemedin ki!”
Rocky Apollo ile karşılaşmış hatta Apollo’nun aşağılamalarına karşılık vermeden karşılaşmaya sevimli tavırlarıyla çıkmış ve kendisini kanıtlamıştır. Hakem kararıyla kaybetmiştir, ama kazanmış kadar olmuştur.
Zaman geçmektedir…
Rocky, Apollo’ya mağlup olsa da büyük şeyler kazanmıştır. Ve daha fazlasını istemek yerine şımarmaya başlamıştır çünkü hayat bizi sınamaya devam eder, ne kadar istediğimizi kendimize sorgulatmak için.
Kendisine iş arar, fakat istediği gibi bir şeyler bulamaz…
Umutsuzluğu gittikçe artmaktadır ve tekrar yapabileceğine inanmak ister, Apollo’nun aşağılamalarıyla.
Mick’in ısrarlarına dayanamayarak rövanş için hazırlanmaya başlar ve Rick salvo üstüne salvolarında gecikmeden: “Yüreğin var ama artık mücadele edecek halin yok.
Unut bunu!
Belki de artık senin mücadele edecek halin yok, biliyor musun?
Ha?”
Hayatta tabii ki zekanın önemi vardır, fakat başarı için yüzde yüz çalışmak gerek. Hemfikiriz değil mi?
Çok çalışmak…
Hızla devam etmektedir, zaman kaybetmeden anı yaşayarak.
Mick ve Rocky Apollo kasetlerini izlerken, her zamanki gibi birbirlerine girmeden önce Mick salvolarından birini öne sürmektedir ve Rocky:
“Bunları neden daha önce söylemedin?”
Mick: “Duygularını incitmek istemedim. Şimdi, bak. Bir mucize gerçekleştirmek için, her şeyi değiştirmen gerekiyor. Öğrenemem ne demek? Yapamam yok! Öğrenemem yok. Olanaksız yok…”
Bu sözler hayatımın özetidir belki de ve en iyi arkadaşımın en sevdiğim sözünü aktayarım hemen:“İlerlemek için bildiklerini unutmak zorundasın.” Farklı versiyonu işte. 🙂
Apollo rövanşı öncesi Rocky kiliseye duaya gider ve Mick: “…sana bir tek şey söylemek istiyorum, bir daha tekrar etmeyeceşim. Evet, Rocky, bir şansın daha var. Bu ikinci bir şans.”
Hepimiz hakediyor ikinci bir şansı, tabii şans diye bir şey olmasa da. Ama tecrübeyi kazanmış olmak bu fırsatı değerlendirmekle doğru orantılı….
Apollo’yu yenmiştir Rocky!
Haketmiştir ve fırsatı değerlendirmiştir bir nevi.
Apollo’nun beğenisini kazanan Rocky yeniden doğmak üzeredir ve kendini geliştirmiştir, değiştirmemiştir!
Rocky’ye meydan okuyan ve ilk maçta galip gelen, hatta Micky’yi öldüren Clubber Lang maçı sonrası Apollo, Rocky çaresiz oldugunda yanina gelir…
Apollo Creed, Rocky’nin menajeri olmuştur artık ve:
“Bak, dostum. Beni dövdüğünde… her yerim karardı. Kimsenin bilmesini istemedim, çocuklarımın bile. Her boksör acıdığını bilir. Bununla yaşamaya çalışmak bizi hasta eder, geri çekilme. Kendin için doğru olanı yap yoksa pişman olursun.”
Ne mi anladık burada? Tabii ki en iyi olduğumuz işin üzerine gitmeliyiz, fırsatlardan bahsetmiştik di mi?
Yani buradan şunu çıkarmalıyız ki, acıları mazoşizm haline getirmeden onlarla büyümeyi ve olumlu hale getirmeyi öğrenmek zorundayız. Hayat bizi her zaman zorlamaya devam ediyor….
Apollo devam eder: “Pekala. Menajerinin öldüğünü ve kafanın çok karışık olduğunu biliyorum. Ama gerçek şu ki, aç görünmüyorsun. Dövüştüğümüz zaman, kaplan gözlerine sahiptin, üstünlüğün vardı. Şimdi onu geri getirmelisin, bunu yapmanın yolu en başa dönmek. Belki beraber geri kazanabiliriz.”
En başa dönmek…
Bazen en başa dönüp sıfırdan başlamalıyız, “acaba hata nerede?” diye arayarak zaman kaybetmektense daha güçlü ve pratik olmak için.
Sıfırdan başlamak iyidir.
Hayatta elimizden tutacak birileri var. Değerini bilmekte geç kalmamalıyız. Bize değer verenlere cevabı vermek için.
Kuru bir gülümseme bile olsa…
Clubber Lang rövanşı öncesi Apollo:
“Nereden geldiğini unutma. Buraya nasıl geldiğini unutma. Ve son defa sana neler yaptığımı unutma, tamam mı?”
Ve….
Rocky ringe çikarken Apollo:
“Rocky. Rocky. Seninle gurur duyduğumu söylemek istiyorum. Bir adamın değişmesi çok zordur
ve sen başardın. Onlara kanıtla.”
Aslında Rocky gelişmişti ve değişmeyen tek şey değişimdi…
Rocky perişan haldeyken ikinci raund sonrasi: “Ne yaptığımı biliyorum.” demesi üzerine Apollo yumruk gibi bir yanıtla: “Ne düşündüğünü söyleme. Git ve yap!”
Şems-i Tebrîzî’nin Mevlana’ya dediği gibi “Okumayı bırak, yazmaya başla!”
Aslında Rocky seri devam ettikçe daha güçlü ve ölümüne hırslı rakiplerle dövüşmektedir.
Korkularımız gibi.
Daha da artan endişelerimiz gibi.
Fakat su götürmez bir gerçekten bahsediyorum ki, aslında güçleri ve öfkeleri artsa da rakiplerinin, seviyeleri düşmeye devam ediyordu ne yazık ki?
Apollo Creed, robot olarak yaşamına devam eden biri görünümündeki Drago’yla maç yapmış ve yenilmişti… Hatırlayalım.
Rocky’ye yardım etmek isteyen Duke belki de yazımın benim için en anlamlı diyaloğuyla gelir yanına, yardım edeceği gerçeğiyle:
“Cehennemden geçmen gerekecek, hayal edebileceğin daha kötü bir kabus yaşayacaksın. Ama sonunda… Ayakta kalan sen olacaksın. Ne yapman gerektiğni biliyorsun. Yap. Elinden geleni yap!”
Burada bir şeyden bahsetmek isterim. Seviyeleri düşüyor demiştim rakiplerin, fakat menajerlerinin seviyesi ve tecrübeleri yükselmeye devam ediyor aslında ve en tecrübelisiyle çalışacaktır artık…
Şöyle yorumlayabiliriz, isteklerimiz artıyor ve hırslarımıza ya da ego da diyebiliriz, süper egolarımızla yanıt vermezsek, id’de kalacağız.
O yüzden hayat güzel cevaplarla dolu.
Sonrasında Rocky emekli olmuştur. Çünkü endişelerini yenmiştir tabir-i caizse…
Ve bir şekilde para kaybetmektedir…
Rocky’nin motoru açık artırmayla satılmıştır.
Ve oğlu arasinda geçen hayat-ölüm arasındaki ince çizgiden bahsetmek istiyorum, yaşamımıza son noktayı koymamışken henüz…
“Haydi. Mickey, zil çalana kadar dövüş bitmez derdi. Daha zil sesini duymadık, değil mi?”
Rocky Mickey’nin mekanına gelir ve kendi eski günlerini hayal eder, eldivenleri takmıştır ve ringdedir… Bir daha ringlere dönmeyecek olsa bile.
Hayal canlanmıştır gözlerinde…
Akıl hocası Mickey’i görür -Rocky I’deki bir sahneden-“Doğruları yaparken gör ve doğru yap. Neden, sen burda olmasaydın ben bugün yaşıyor olmazdım. Burda olman ve gerekenin en iyisini yapman beni… nasıl diyorlar… yaşamaya teşvik ediyor. Çünkü insanların yaşamak istemedikleri için öldüğünü dününürüm.”
Yaşayanlar ve nefes alanlar… Samuel Beckett’in güzel bir sözü mevcut bununla ilgili.
Rocky mırıldanır: “Doğa insanlardan daha akıllı.”
Tabii ki Mickey canlanır tekrar, bizi güçlü kılan yanlarımız gibi: “Doğa insanların sandığından daha güçlü.
Sırayla arkadaşları kaybediyoruz, her şeyi kaybediyoruz ve şunu söyleyene kadar da kaybetmeye devam edeceğiz:
“Bu cehennemde ne için yaşıyorum?
Devam etmek için hiç bir sebebim yok.”
Ama seninle evlat devam etmek için sebebim var. Ayakta kalacağım. Ve senin başarılarını seyredeceğim. Ve seni asla bırakmayacağım. Ölene kadar seni asla bırakmayacağım. Çünkü seni bıraktığımda, sadece dövüşmeyi değil, ringin dışında da kendini korumayı öğrenmiş olacaksın. Tamam mı?”
Hatırlayalım…
Drago’yu devirdikten sonra Rocky’nin elleri titremekteydi ve soyunma odasına sadece Adrian’ı istemişti ve aralarında ellerinin titremesi ve Mickey adına güzel konuşmalar geçmişti:
“Mick’in ne dediğini hatırlıyor musun? Dövüştüğü bazı zamanlar, kendini öyle kaptırmış ki, bir şeyleri kırıp kırmadığını düşünmeye başlamış. Ölecek miyim diye düşünürmüş. Ve işte böyle zamanlarda meleklerin onları çağırdığını söylerdi.”
Ölüme daha da yaklaşıyoruz her gün, hedeflerimizi aştıkça, yaklaştıkça.
Rocky Drago ile olan dövüşü sonrası Deja Vu’yu hatırlar ve “o melek sendin…” der ve gözleri çoktan dolmuştur.
Yaşlanmaya yaklaşıyoruz sanki.
Oğluyla Philedelphia Sanat Müzesi önündeki heykelinin önüne doğru koşarlarken, bakıp da:
“Şuna bak. Bu burada olduğu sürece, güvercinlerin konabilecekleri bir yer olacak. Bu basamaklardan 20 senedir inip çıkıyorum. Bu binada değerli resimlerin olabileceği hiç aklıma gelmemişti.”
Oğlu içimizi ısıtan çay misalı, her bünyeye uygun bir cümleyle veda ettirir bizlere: “Öğrenmenin yaşı yoktur.”
Ve Elton John’dan The Measure of A Man‘e merhaba deriz hep beraber gülümseyerek…
Rocky Balboa… Herkesin kendinde bir şeyler bulabileceği adam.
Bir fırsat, bir geleceğe umutla bakmak…
Zaman geçmiştir, Rocky emekli olduktan sonra bir hayli kendini dinlenmeye vermiştir artık.
Fakat Rocky yoldaşı Adrian’ı kaybetmiştir, ama yoldaşı Duke, Paulie hatta oğlunun varlığıyla yaşama tutunmaktadır…
Rocky Adrian’ın mezarına Paulie’yle gelmişlerdir ve Adrian’a anlatacakları bitmiştir.
Sonrasında Paulie’ye der ki: “Zaman çok hızlı geçiyor.”
Paulie’yse her zamanki tembel tavrıyla “Öyle mi? Yeteri kadar değil.”
İnsanlar paslanır değişime ve gelişime açık olmadıkça. Aslında fırsat varken, zamanı gelinceye yani dermanımız kalmayana dek çalışıp, çaba göstermeliyiz. Hemfikir olduğumuzu sanıyorum, tembellik haricinde…
Akşam yemeği için oğluyla sözleşmiştir Rocky, fakat eski hikayelerini restorandaki müşterilere anlatırken, oğlunun gelemeyeceğini öğrenir. Kalır öyle. Gece olmuştur eve giderken Mighty Mick’s tabelası önündeyken Paulie: “Selam, nasıl gidiyor Mick?” Cevap hüzünlüdür: “Tabela dökülüyor, Paulie.”
Aslında bundan bahsediyordum…
Seri önyargılardan geçmiş ve zincirlerini kırmış bir adamı da resmeder, başkalarının sözleri ve davranışlarına aldırmaması, olgunluk göstergesi olan bir adama dönüşmüştür ve oğluyla arasında bir konuşma geçer bununla ilgili. Hatta bu konuşma, ekşi sözlük’te ne zaman takılsam yüzde yirmi-yirmi beş oranında girişlerimde karşıma çıkar.
“Sen, ben ya da bir başkası hayat kadar sert vuramaz.” – Rocky Big Speech to His Son
Teknoloji ve yapay zeka olayı gelişmeye devam ettikçe, simülasyon maçında Rocky ve 2000lerin en iyisi karşılaşmakta ve sanki tüm dünya Rocky’yi tekrar ringlerde görmek istemektedir.
Artık Rocky ikna olmaya başlamıştır ve…
Günümüz yani 2000lerin ağırsiklet şampiyonuyla maç yapacaktır, hatta o kadar emindir ki rakibi Rocky’yi devireceğinden, Apollo misali küçümser, fakat Rocky hakem kararıyla kaybetmiştir.
“Zil çalana kadar hiçbir şey bitmez.”
Hatırladık mı?
Aksine Rocky mutludur, yeni bir hayata huzurlu olarak adım atacaktır artık…
Seri bitmek üzeredir…
Adrian’ın mezarı başında olan Rocky yani geçmişimizdeki hatalarımızdan ders çıkarmamız gereken adam:
“Biliyorsun,
sen olmadan hiçbir şey yapamazdım.
Adrian,
başardık.
Başardık!”
Unutmayalım lütfen, Adrian bu serinin başrol oyuncusu ve Rocky’nin bitmeyen umududur, neden mi?
İnsanın destek alması gereken birilerine ihtiyacı vardır hayatta. Ağladığımızda, gülümsediğimizde, başardığımızda ve hatta kaybettiğimizde…
Allah herkesin yardımcısı olsun…
Rocky sadece bir kahraman değildir!
Aynı zamanda dersler çıkarabileceğimiz diyaloglar içeren film serisidir…
Küllerinden doğanlara, doğmak üzere ve doğacak olanlara selam olsun.
Recent Comments