DİKKAT: YÜKSEK DOZDA HİSSİYATSIZLIK İÇERİR!

10 GÜN ÖNCE, 15.35, Twitter’da: “Come back, please…”

ŞİMDİ…

KADIN: Hey! Napıyorsun?

ADAM: Bir saniye, sınava gireceğim. Sonrasında hemen yazarım, uyar mı?

KADIN: Tabii ki.

ADAM: Bi sn! Çıktıktan hemen sonra arayacağım.

KADIN: Peki…

BİRKAÇ SAAT SONRA…

ADAM: Çıktım ben. (Aradı)

KADIN: Peki, nasıl geçti? Görüşemedik de.

ADAM: İdare eder ya. Bildiğin gibi, diyebilirim. Nerelerdesin?

KADIN: Rüyalarında, gelsene!

ADAM: Tabii! Hemen geliyorum.

KADIN: Sevindim. Peki ya olmazsam orada, ya gene gidersem?

ADAM: Olsun… Yok olup gitmene hayranım.

KADIN: Beklemeyi seviyordun ama, en son öyleydi yani. Yanlış hatırlamıyorum değil mi?

ADAM: Siyah çingenelerin arasından geçmeyi seviyordum diyelim. Sabretmeyi de. Gülümsemeyi sevmediğim kadar; bir şairin mutluluğu, bir Banka Müdürü’nün samimiyeti kadar.

KADIN: Kendi içinde agresifleşmeyi seviyordun ama!?

ADAM: Sanırım evet. Hedefler defreye girince, adımlar sıklaşmaya başladı. Bu adımlar kurallara tabi olmaya başladı bir süre sonra. Çevrendeki bakışlar samimiyetsiz, gülümsemeler de bir o kadar kahkaha gibi geldikçe, hırslandım.

KADIN: Ha?! Denesem mi ki?

ADAM: Ben şu an o paradoksun içindeyim, güzel bir şey. Sabır güzel bir şey, evet!

KADIN: Hmm.

ADAM: Evet, bir süre sonra agresifleşmeye gerek bile kalmadan, duyarsızlaşıyorsun.

KADIN: Şu an olduğu gibi yani?

ADAM: Yeap! Sanırım öyle.

KADIN: El tutuşlarımda olmayacak mısın artık?

ADAM: …

BİR AY SONRA…

KADIN: Hey! Özledim! Görüşemedik, sen yazmadın, ben inat ettim!

ADAM: Ben de…

KADIN: Neden tepki vermedin? Neden böyle yaptın?!

BİRKAÇ NANOSANİYE SESSİZLİK…

KADIN: Neden konuşmuyorsun?

ADAM: Bilmiyorum. Sanırım… Hakettiğimi yaşıyorum, yaşamaya devam ediyorum sadece.

KADIN: Efendim?

ADAM: Kokladığım havanın içinde sen yoksun artık, artık görüş alanım da değişti, yaşadığım şehrin içinde değilim.

KADIN: Ya ellerim? Ellerim yok artık.

ADAM: Peki. Ben de birkaç şey söylemek istiyorum: E peki, nasıl bir haz kollarını başkasına dolamak?