“Gözlemledim.

İçinde bulunduğum durumdan korktuğum zamanlar oldu. Ağlamaklı gözlerle baktım.

İlk defa kaçıyordum hedeflerimden.

Açılmaya başlayan kapıları birer birer kapattım; asosyal psikolojisi çökmüştü 65 kiloluk bedenime.

Özgürlük diye bir şey kalmıyor sanki “o” anda.

Özgürüz beynimizde sözde…

Çevremdekiler tarafından başkaymışım gibi göz ucuyla bakıldım, bir tebessüm vardı yüzümde. Hiç hareketler sergilendiğim tanımı yapıldı, güldüm, içimden.

Birer birer kopan bağlar, öcüymüşüm gibi kaçmakta olan insanlar gördüm, küfrettim, içimden.

Benden bu kadar, demek isterdim bazı zamanlarda.”

– “Her şey değişti.

– Önceleri böyle bir yaşam sürmüş olabilirsin.

– Ama pes etmediğinde başlar her şey.”

“Düşündüğümde alkıma gelen şeyler var; blöf ve aslarım.

Uyumadan önce beynimde dolaşan bi’ paranoyaydı belki de.

-“Hayallerin daha da güçlü, oğlum.”

Sabah kalktığımda yapacağım ilk şey bu olmalıydı, falan, kahvaltıdan sonrası.

Birkaç bardak kahve yani.

Nereye dokunsam ya kırıyordum ya da başlarda iyi giden şeyler sonrasında boka sarıyordu geçmişte.

Sonunu görmeden ilerliyordum işte.

Birkaç yıl öncesiydi.

Denge kaybım vardı.

Ne yapacağım konusunda arayış içerisindeydim, yardıma ihtiyacım vardı.

Çevremde kimse kalmamıştı, sizin dışınızda. Ve birkaç dostum, öyle sandıklarım.

Aylar geçti. Geriye bakmadım. Narkozvari bir duygunun midemdeki etkisiyle, kusacağım geçmiş olabilecekleri anlamına geldi bu. Sevdiğim yiyecekler, bittabii içecekler onlara benziyordu, kustum, zamanla.

Babamla aram daha iyi sanki.

Hayal kurabiliyorum.

Aşk hayatım gene aynı.

Birkaç değişiklik var ama, böyle daha mutluyum.

Zamanla…

Sabrettim.

Başardım diyemem ama, her şey yolunda.”

…

“Korkmuyorum hiçbir şeyden…”

…

“Lütfen! Susma Anne.”

2018, …